Hans Smit: A Life of Joyful Contentment

Hans Eduard Smit (1933-2025) embodied a generation of Europeans whose lives were shaped by war, yet who built stability and peace in its aftermath. Born in Haarlem on September 21, 1933, Hans was seven when World War II began and twelve when it ended—formative years that instilled in him a profound appreciation for peace and normalcy that would characterize his outlook throughout life.

"I'm grateful that I simply live in a time and in a country where you don't have to worry about the world," Hans reflected at age eighty-one. This gratitude wasn't merely passive acknowledgment but a deeply held philosophy. He believed true happiness came from acceptance: "When a person is content, they are happy. If one accepts the world as it lies open before us. If one can accept that, then one is happy."

Hans was a practical man who found satisfaction in working with his hands. Whether fixing bicycles with his grandson, repairing punctured tires, or tackling household projects, he preferred activity to idleness. This practicality extended to his career path. After completing technical education, he served five years in the military, rising from platoon commander to company commander in the Engineering Troops. The discipline and camaraderie of military life left a lasting impression, creating bonds with fellow officers that endured for decades.

Without formal mathematical training, Hans nonetheless became a mathematics teacher, first at the Stedelijk Gymnasium and later at the Coornhert school where he taught from 1970 until his retirement in 1992. His natural aptitude for the subject and straightforward approach made him an effective educator. "I went to school whistling," he recalled. "Always, every day." Remarkably, he never missed a day due to illness throughout his teaching career.

Family was central to Hans's life. He married Geertje after a chance meeting at a party, and together they raised two children, Marjolein and Mark. As a parent, Hans was clear about his goal: "To set an example. Fostering self-confidence." He believed in giving children freedom while providing a model to follow. This philosophy extended to his grandchildren—Jade, Kenzo, and Lian—with whom he shared his love of games, puzzles and chess.

Hans found hope and inspiration in figures like Nelson Mandela, whose capacity for forgiveness after decades of imprisonment moved him deeply. "That is quite special," he remarked, "that you have been locked away for so long and yet can come to a deal with your enemies who locked you away. Beautiful!"

In his later years, Hans and Geertje enjoyed travel, visiting Vietnam, Thailand, Sri Lanka, the United States, and many other destinations. Even at age 90, he continued to engage actively with life, playing chess and maintaining his characteristic philosophical outlook.

Hans faced mortality with the same acceptance that defined his approach to life. When asked how he hoped to be remembered, he replied with characteristic frankness: "Actually, they can forget about me right away. Yes, over is over." Yet in his quiet way, through his children, grandchildren, students, and all those whose lives he touched, Hans Smit created a legacy of calm resolve, practical wisdom, and contented acceptance that continues beyond his passing.

Hans Smit: Een Leven van Vrolijke Tevredenheid

Hans Eduard Smit (1933-2025) belichaamde een generatie Europeanen wiens levens gevormd werden door oorlog, maar die daarna stabiliteit en vrede opbouwden. Geboren in Haarlem op 21 september 1933, was Hans zeven toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en twaalf toen deze eindigde—vormende jaren die hem een diepe waardering voor vrede en normaliteit bijbrachten, wat zijn levensvisie zou kenmerken.

"Ik klop het maar af dat ik gewoon in een tijd leef en in een land waar je jezelf van de rest niks aan hoeft te trekken. Ik kan leven zoals ik nu leef. En dat is heel bijzonder, als ik het zo bekijk, in verhouding," reflecteerde Hans op eenentachtigjarige leeftijd. Deze dankbaarheid was niet slechts passieve erkenning, maar een diepgewortelde filosofie. Hij geloofde dat echt geluk uit acceptatie voortkwam: "Ik denk dat het belangrijkste is als een mens tevreden is. Dan is hij gelukkig. Als hij de wereld accepteert zoals hij voor hem open ligt. En als hij daarmee kan leven, dan heeft hij geluk."

Hans was een praktisch man die voldoening vond in het werken met zijn handen. Of het nu fietsen repareren was met zijn kleinzoon Kenzo, banden plakken, of klusjes in huis aanpakken: "Ik doe het liefste een klusje, dat ik iets te doen heb." Deze praktische instelling strekte zich uit tot zijn loopbaan. Na zijn technische opleiding diende hij vijf jaar bij het leger, waar hij opklom van pelotonscommandant tot compagniecommandant bij de Genietroepen. De discipline en kameraadschap van het militaire leven lieten een blijvende indruk achter, met banden die decennia standhielden.

Zonder formele wiskundige opleiding werd Hans toch wiskundeleraar, eerst op het Stedelijk Gymnasium en later op het Coornhert waar hij van 1970 tot zijn pensioen in 1992 lesgaf. Zijn natuurlijke aanleg voor het vak en directe aanpak maakten hem een effectieve docent. "Ik ging fluitend naar school. Altijd, elke dag," herinnerde hij zich. Opmerkelijk genoeg is hij nooit een dag thuisgebleven voor ziekte gedurende zijn onderwijscarrière.

Familie stond centraal in Hans' leven. Hij trouwde met Geertje na een toevallige ontmoeting op een feestje, en samen kregen ze twee kinderen, Marjolein en Mark. Als ouder was Hans duidelijk over zijn doel: "Voorbeeld geven. Proberen zelfvertrouwen te geven." Hij geloofde in het geven van vrijheid aan kinderen terwijl hij een voorbeeld stelde. Deze filosofie strekte zich uit tot zijn kleinkinderen—Jade, Kenzo en Lian—met wie hij zijn liefde voor spelletjes, puzzels en schaken deelde.

Hans vond hoop en inspiratie in figuren zoals Nelson Mandela, wiens vermogen tot vergeven na decennia gevangenschap hem diep raakte. "Dan denk ik: dat is toch wel bijzonder, dat je zo lang bent opgeborgen en dan toch met je vijanden die je opgeborgen hebben tot een deal kan komen. Mooi!"

In zijn latere jaren genoten Hans en Geertje van reizen, ze bezochten Vietnam, Thailand, Sri Lanka, de Verenigde Staten en vele andere bestemmingen. Zelfs op 90-jarige leeftijd bleef hij actief betrokken bij het leven, schaakte hij en behield hij zijn kenmerkende filosofische kijk.

Hans confronteerde sterfelijkheid met dezelfde acceptatie die zijn benadering van het leven kenmerkte. Toen hem gevraagd werd hoe hij herinnerd wilde worden, antwoordde hij met kenmerkende openhartigheid: "Eigenlijk mogen ze me meteen vergeten weer. Ja, voorbij is voorbij." Toch creëerde Hans op zijn rustige manier, via zijn kinderen, kleinkinderen, leerlingen en allen wiens leven hij raakte, een nalatenschap van kalme vastberadenheid, praktische wijsheid en tevreden acceptatie die voortleeft na zijn overlijden.